Gitar çaldığım için bana Pablo derler. Amelio’nun Avigliana sokağında belini kırdığı gece üç dört kişi ile tepeye (çok uzak değildi, köprü gözüküyordu) bir şeyler yemeye gitmiştim. Eylül ayında ay ışığının altında içip eğleniyorduk, ta ki hava soğuduğu için içeriye girerek şarkı söylemek zorunda kalana kadar. Ben çalıyordum, kızlar dans ediyordu – Pablo buraya, Pablo oraya- ama ben memnun değildim, ben her zaman yüksek sesle bağırıp çağırıp şarkı söyleyenlerden ziyade müzikten anlayanlarla çalmayı severdim. Eve dönerken hala gitar çalıyordum ve birileri şarkı söylüyordu. Nem ellerimi ıslatıyordu. Bu hayattan bıkmıştım.
Şimdi Amelio da hastaneye yatınca içimi dökecek kimsem kalmadı. Onu gidip görmenin bir anlamı yoktu çünkü sabahtan akşama kadar bağırıp çağırıp küfrediyordu ve kimseyi tanımıyordu. Kaldırımın karşısındaki hendekte duran motora bakmaya gittim. Paramparça olmuş, tekerlekleri fırlamış, şans eseri yanmamıştı…
